Yazma Kalem Şiiri - Şiir Gibi

Yazma Kalem

Kime yazarsın bu ıssız gecede,
Kim okur satırlarını, kim anlar beni?
Yeter artık, kanatma kabuk tutmuş yaramı.

Her harfin bir bıçak gibi saplanıyor kalbime,
Her kelimen bir mezar taşı dikiyor ruhuma.
Kime söylersin bu ağıtı, kime fısıldarsın?
Kim duyar sessizliğimin çığlığını?

Yazma kalem… çünkü sen yazdıkça ben tükeniyorum.
Mürekkebin gözyaşıma karışıyor,
Kağıt artık benim kefenim oluyor,
Ve ben her satırda biraz daha gömülüyorum.

Dur artık, sustuğum yeter.
Benim suskunluğumdan ne çıkaracaksın?
Hangi satır iyileştirecek beni,
Hangi cümle geri getirecek kaybolanı?

Kime yazıyorsun kalem, söyle?
Kör geceler mi okuyacak beni,
Sağır duvarlar mı anlayacak,
Yoksa boşluk mu alkışlayacak seni?

Yazma kalem… çünkü ben çoktan bittim.
Kağıtlar yanmış, kelimeler ölmüş,
Sözlerim kül olmuş rüzgarda,
Ve sen hâlâ kanatıyorsun yaramı.

Her noktan bir ölüm işareti,
Her virgül bir nefesimin boğuluşu.
Benim içimde açtığın çukurlar,
Artık kapanmaz, artık susmaz.

Ne faydan var bana, ne tesellin,
Her satırın karanlığa giden bir yol.
Yazma kalem, yazma artık,
Çünkü ben yolumu çoktan kaybettim.

Kim görecek bu kanlı harfleri?
Kim silecek bu ağır izleri?
Bir taş mı ağlar üstüme,
Bir gölge mi sahip çıkar bana?

Yazma kalem… çünkü seni her tuttuğumda
Bir yanım daha eksiliyor.
Parmaklarımda titreyen bir lanetsin sen,
Ve ben senden kurtulamadıkça ölüyorum.

Dur artık kalem, sus…
Benimle beraber gömül bu deftere.
Ne gece duyar, ne gün ışığı,
Ben sustum, sen de sus artık.

Yazma kalem…
Kime yazarsın, kim anlar seni?
Ben çoktan karanlığa karıştım,
Ve sen hâlâ bana mezar kazıyorsun.

Şiir gibi– Delinin Güncesi