Hâlâ”
Susarım, zulmün gürültüsüne.
Çünkü bazen sessizlik, en güçlü çığlıktır.
Ağlarım, hayatıma.
Kimse bilmez, kimse sormaz.
Gülerim anılarıma –
tabii hatırladıklarıma.
Ve ben hâlâ,
iyi bir insanım.
İçim paramparça olsa da.
Mutlu olmayı ağlamamak sanırdım.
Her ağlayanı da üzgün.
Ama zaman öğretti bana:
şapka güneşi engeller,
ama ateşi durduramaz.
Üzülmek sorunları çözmez,
sadece içine gömer.
Ve bazı yaralar,
susunca kanar.
Ama ben hâlâ buradayım.
İyi kalmaya yeminli ...
Sanırım en başından yalandı bu şarkı
Bu yarım bırakılmış beste çok mu ah aldı
Ah, keşke olmasaydı... Saklasaydım kendimi
Saklasam ne fark eder... Ya da ağlasam
Kelebeğin kanatları sanki o kadar zarif,
Ya da cam fanustaki gül kadar güzel.
Benim olamayacak kadar... hayali bile,
Bu gece en yalnız ben olacağım.
Susarım, zulmün gürültüsüne.
Çünkü bazen sessizlik, en güçlü çığlıktır.
Ağlarım, hayatıma.
Kimse bilmez, kimse sormaz.
Sevmemem gereken kişiyi sevdim
Edinmemem gereken fikirler edindim
Düşunmemem gereken şeyleri düşündüm
En sonunda hatayı kendimde buldum
Acı bir kahvenin bıraktığı tat.
Ne ölmüşüm, ne de sanki yaşayacak.
Zamanım mı tükendi, ama hâlâ uyumadım.
Seni bekleyen gözlerime bak.
Evet, bu günde şu karanlık dünyaya uyandım.
Hangi güne kadar böyle sürecek, bilmiyorum.
Her zaman düşünüyorum:
Acaba ne yapabilirim?
Sarkaç sallanır tepemde,
Dakikalar geçer peşinde.
Hüznüm son bulur mu benim de?
Sana da sıra gelecek.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!