Yastugâh Şiiri - Zer Duhi

Gözlerinde aşkın şarabını içtim yudum yudum,
İşgal ediliyordu yurdum.
Ben sana güvenip gözlerimi yumdum,
Ellerin saçlarımda, başım dizinde uyurdum.
Bütün büyük aşklar unutuldu,
Çünkü sana olan aşkımı duyurdum.
Üzüldüm… üzüldü ruhum.
Yurdumda bitmeliydi işgaller,
Kentime uğramalıydı ara sıra mutlu günler.
Yaş akıtmamalıydı yumulan bu gözler,
Ateşe verdim bütün hayallerimi, bana kalan küller.
Bir rüzgar haykırdı uzun uzun ve uçtu küller…
Bana kalan: hiçlik.
Sevdiğim hep diken verildi bana, dururken güzel güller.
Sevdiğim, mahzun günler verildi bana, dururken güzel günler.
Hak ettiğim tek şey galiba kocaman bir hiçlik.
Şimdilerde
İçtiğim aşkın şarabı zehir zemberek…
Ellerini gezdirdiğin saçlarım kim bilir nerede?
Başımı koyduğum dizlerin, bana bugünlerde çok gerek.
Sevdiğim dizlerin nerede?
Yorganım annemin duasıdır,
Ama yastığım nerede?
Bir gece yaş akıttığım yastığıma kan bulandı.
Seni düşünüp dururken yine gözlerim sulandı.
Süzülürken yaşlar, ıslatıyor yanağımı ve yastığı.
Yaşlar bitti; nihayetinde gözlerim kan çanağı…
Kan kokuyordu, kan doluydu, kan akıtıyordu
Sevda ile baktığın,
Sevda ile sana baktığım o gözlerim.