Yaşlanınca Şiiri - Uğur Musab Şahin

İnsan yaşlanınca, her sözüne gülerler.
Hal hatırda sormazlar, yolda görenler.
Kaldırım değiştirir, tanıyanlar bilenler.
Yaşlanınca hayat, çekilmiyor be evlat.

Camiye gidersin, orada imam azarlar.
Cami girişine “tabure yasak” yazarlar.
Evine gelir uzanırsın, kuyunu kazarlar.
Yaşlanınca hayat, çekilmiyor be evlat.

Ne sigorta yaparlar, ne kredi verirler.
Ne komşuların gelir, ne de dünürler.
Her gün sala verir, akranların ölürler.
Yaşlanınca hayat, çekilmiyor be evlat.

Oruçta tutamazsın, doktor yasaklar.
Tatlı, tuzlu, yağlı yeme teneşir paklar
Geceleri diken tarlası, o yün yataklar.
Yaşlanınca hayat, çekilmiyor be evlat.

Her gün gelenler, ayda yılda bir gelir.
Sıcak veya soğuk, “çok yedin” denir.
Hastalanır yatarsan, ilacını kim verir?
Yaşlanınca hayat, çekilmiyor be evlat.

Bazı akşam, albümlere dalar gidersin.
Kimi fotoğrafa ağlar, kimine gülersin.
“Ne çabuk gelip geçti bu ömür” dersin.
Yaşlanınca hayat, çekilmiyor be evlat.

Ne bayramlar, ne seyranlar yaşanır.
Küçükler büyürken, büyükler yaşlanır.
Dün çocuklar, bugün ihtiyarlar dışlanır.
Yaşlanınca hayat, çekilmiyor be evlat.
2020