Yaşıyorum En Azından Şiiri - Oya Erişmiş

Hayat geçip gidiyor,
Ne garip şey yaşamak.
Neler yaşıyor insan?
Acın, aşkın, heyecanın, sevincin tazeyken hiç geçmeyecek sanıyorsun,
Bir gün hatırlamakta bile zorlanacağını bilmeden.
İnsanlar geçiyor hayatından,
O gününü doldururken bir gün olmayacaklarını hiç hesaba katmadan cömertçe açıyorsun kalbini,
Seviyorsun dost biliyorsun.
Sonra başkaları geliyor gidenlerin yerine, sonra yine başkaları.
Derken bir bakıyorsun sende başka olmuşun farkında olmadan.
Buna büyümek diyor bazıları.
Büyüdükçe değişirmiş insan.
Eğer böyleyse ben büyümek istemiyorum.
Acaba insan büyüdükçe duyguları küçük mü gelmeye başlıyor, çocukluk elbiseleri gibi…
Özlüyorum...
En çok kendimi özlüyorum.
Herkesin iyi olduğuna inandığım,
Sevebilmenin en büyük mutluluk olduğunu sandığım eski beni özlüyorum.
İstemeden uyandırıldığım rüyalara yatabilmek istiyorum yine.
Sahici, arı yaşlar aksın istiyorum gözümden ama olmuyor işte.
En acısı ise bundan böylede olamayacağını bilmek.
Artık sevebilmek mutluluk değil biliyorum.
Sevmek, canının yanması için yaptığın bir yatırım sadece.
Üstelik artık canın bile bir başka, duygusuzca yanıyor.
Ağlamak istiyorsun.
Gözyaşı da kirlenirmiş anlıyorsun.
Hesaplı akıyor sanki yaşın bile,
Değip değmeyeceğini tartıyor sanki gözünün pınarı ilk damlayı azat etmeden önce,
Ağlayamamakta bir ağlamakmış bıçak keskinliğinde damlalarla, öğreniyorsun
Özlemin bir düğüm olup kalıyor boğazında.
İçin üşüyor kendi ayazından.
Sağırlaşıyor yüreğin kendi avazından.
Ama olsun diyorsun yinede yaşıyorum en azından...