Yasemen Şiiri - Adem Efiloğlu

İkrar eder sözümüz, dilim aşkın çağrısı,

Yokluğun hicranımın, yarasıdır Yasemen.

İçimde derinlerde,  yalnızlığın ağrısı,

İki yanık eyvahın, sırasıdır Yasemen.

 /

Her fasılda çiledir, duygular içimizde,

Notalar yokluğunun, durulmaz dehlizinde,

Yok olmada gözlerim,  evrenin denizinde,

Bu bende ki kalbimin, karasıdır Yasemen.

 /

Düşsem bile acıma, ezilsin tüm gururum,

Zaten ben dalga dalga, sahillere vururum,

Kaç kere deprem vurdu, kalbimde budur durum,

Dilimden çıkan aşkın, narasıdır Yasemen.

 /

Zaman bir bilinmeze,  sürüklüyorken bizi,

Şimdi nasıl sarılsın, kalbimde neşter izi,

Tarifini edemem, yakıyor teni sızı,

Bu eza talihimin, kurasıdır Yasemen.

 /

Ne anlatsam gam çöker, bir köşede ağlarım,

Ağlamak kâfi gelmez, yar sinemi dağlarım,

Sanma ki zaman durur, gider gençlik çağlarım,

Söylesene bu vuslat, neresidir Yasemen?

 /

 Saymadım ki ayları, geçen koca zamanı,

Hicranıma  ekledim, her geçen hezeyanı,

Sildim tüm hatıranı, kalmadı  artık anı,

Senin yaktığın aşkın, çırasıdır Yasemen.

 /

Yangın var ciğerimde, kor oldum yanıyorum,

Pare pare her yanım,  od ile yunuyorum,

Kül bile tutuşuyor, sanma ki sönüyorum,

Bu yüreğim aşkının, şura’sıdır Yasemen.

 /

Bilirsin ki istemem, sensiz doğan sabahı,

Kefen biçtirme aşka,  bende kalır günahı,

Anlarsın elbet bir gün, Âdem’inin dergâhı,

İşte sen nerde isen, orasıdır Yasemen.

 /

Âdem Efiloğlu