Yaşam bu, sadece merak ettiklerimiz kalır geride ve sadece kaygı ve ürperti kalır geride hayal kırıklıklarından sonra, unutulacak ne varsa ki hepsi sıralanır an be an yine beyin kuytularında...
Aslında yaşarken sevebilirdik ama... Olmadı... Olamadı... Belki de hiç istenmemeliydi...
Belki de hiç yaşanmamalıydı hayatın o kısmına ait zamanlar... Şimdilerde pişmanlık gibi görünse de bu düşünceler, o zamanki an zamanlarının çokluğunda tarifi olamayacak kadar haz dolu yaşam kesitleriydi bir zaman dilimine kadar...
Sadece sevginin kutsal bağıydı yaşananları bir birine bağlayan zincirlenmenin sebepleri...
Verilebilecek en büyük değerlerdi sevgideki kavşağa gelinceye kadar geçen zamandaki yürek bağları, saygıya ve de çok sevmeye dahil bir geniş bolluktaki yürek vurgunları...
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
