Yaşanmış Bir Ömrün İzleri

YAŞANMIŞ BİR ÖMRÜN İZLERİ

Bir zamanlar küçük bir kasaba vardı,
Tozlu yollarında çocuk gülüşleri yankılanırdı.
Yırtık cepli pantolonlar, düşlerle dolu kalpler,
Bir top, bir umut, bir de kâğıt uçak yeterdi mutluluğa.

O zamanlar dünya daha masumdu,
Yağmur bile şarkı söylerdi çatılara.
Annemin sesiyle uyanırdım sabahlara,
Hayat uzun oğlum, derdi,
O kadar da acele etme büyümeye.

Ama zaman, hiç söz dinlemeyen bir rüzgârdı.
Gözlerim büyüdü, kalbim yara tutmaya başladı.
Bir defter dolusu hayal kaldı arkamda,
Adı çocukluk olan bir ülkeye bir daha hiç dönemedim.

Bir gün göz göze geldim biriyle,
Zaman durdu, rüzgâr bile susmayı öğrendi.
Bir bakışı, bin sayfalık roman gibi derindi,
Adı geçtiğinde bile kalbim titrerdi.

Bir banka otururduk hep aynı saatte,
O anlatırdı, ben dinlerdim
Ama gözleri hep başka bir yerdeydi.
Ben kalmak” isterdim, o “gitmek bilirdi.
Ve öğrendim; bazen sevmek yetmez,
Bazen de kader, en çok seveni sınar.

Bir gün geldi, veda bile etmeden gitti.
Geriye bir mendil, bir gülüş, bir yarım cümle kaldı.
Ben sustum, şehir sustu,
Yalnızca kalbim konuşmaya devam etti:
Birini unutmak, onunla her gün yeniden uyanmaktır.

Yıllar geçti.
Bir masam oldu, üstünde kahve, birkaç kitap, birkaç yara.
Penceremin önünden insanlar geçti,
Ama ben kimseye el sallayamadım.

Bir dostum vardı eskiden,
Şimdi mezar taşında ismimi tanıyordur belki.
Bir evim oldu, duvarlarında suskunluk yankısı.
Kendi gölgemle sohbet etmeyi öğrendim,
Çünkü bazı yalnızlıklar, dostluktan bile sadıktır.

Zaman, kalbimin kenarlarını törpüledi,
Ama içimde hep o çocuğun sesi kaldı:
Biraz daha oynayalım, biraz daha gülelim.
Artık sadece hatıralarla gülüyorum,
Gözyaşlarım da yaşlandıklarını söylüyor.

Bir gün eski bir defter buldum çekmecede,
Sayfaları sararmış, kokusu geçmişe benziyordu.
İlk aşkımın ismini yazmışım kapağa,
Altına titrek harflerle: Bir gün dönerse, hâlâ severim.

Dönmedi.
Ama o cümle, içimde bir ömür bekledi.
Her satır bir nefes gibi doldu kalbime,
Her harf bir yara gibi kabuk bağladı.

Şimdi anlıyorum:
Yaşamak, unuttuklarını hatırlamaktır aslında.
Her anı bir yankı, her yara bir iz…
Ve ben hâlâ o izlerin peşindeyim.

Bir gün bu şiiri biri okur belki,
Der ki: Bu adam kimmiş böyle, ne çok sevmiş.
Ben de o an bir rüzgâr olup dokunurum sayfalarına,
Ve fısıldarım sessizce:
Ben sadece yaşadım… siz ise okuyorsunuz.

Bir gün son sayfa da bitecek, biliyorum.
Ama gitmeden önce, bir iz bırakmak istedim.
Belki bir mısra, belki bir nefes,
Belki de sadece bir hatırla beni fısıltısı.

Çünkü anılar…
Silinmez, yalnızca sessizleşir.
Ve ben her susuşumda, yeniden doğarım kelimelerde.

Yaşanmış bir ömrün izleri,
Aslında kalbin hiç unutmayan yerleridir.