Yaşamalı Yalnızlık Şiiri - Rojda Çekici

Yalnızlığın getirdiği çaresizlikteyim.
Hasretim sarıyor aciz bedenimi.
Çıkmıyor sesim, hissetmiyor artık soğuğu bedenim.
Demir parmaklıklara hapsolmuş duygularım.

Yapışıp kaldım bataklığa…
Ne batabiliyorum ne de çıkabiliyorum.
Küstü iç sesim belleğime,
Ağır gelmeye başladı yalnızlık.

İçimden kopup gidiyor dünlerim
Yarınlar uğramaz oldu sabahlara.
Taşıyamıyor canım düşleri
Belki de düşlemek istemiyor artık canım.

Öğrenmeliyim yalnızlığı,
Çalacak bir kapı olmadığını bilmeli cüssem
Ruhum dirilmeli, toprak altından.
Yaşamalı insan, yaşamamalı yalnızlık.

Yaşamalıyım sanırım…
Artık ölmek için çok geç.
Eller titrer oldu, el kalem tutmaz.
Dirilmeli yalnızlık, sevmeli insan,
Yaşamalı insan, ölmeli insan…