Yaşamak Şiiri - Turgut Tamer

Kepenkli ve dükkan kamuflajlı evlerde geçti çocukluğum.
Siyah önlüğümle her sabah yolunu gözlediğim okul servisim,
Bir polis panzeri oluyordu.
Burnuma gelen ne bir silgi kokusu,
Ne de beslenme çantamdaki börek değildi.
İsti, baruttu…

Geceleri ışıl ışıldı bu şehrin, gündüzleri karanlık (!)
Yaşamak mucizeydi sanki, ölüm bir anlık…
Akşam olunca evine ekmek götürüyordu polisler,
Sırtından kurşunlanıyordu çoğu...
Kin vardı, merhamet yoktu...
Yüreğimizi bir feryat dağlıyordu.
Ay yıldızlı tabutlardan Allah’a doğru,
Göçtü yaşamak !

Çatışmaların ortasında geçti çocukluğum.
İhanet şehre karanlıkla beraber geliyordu.
Roket ve keleş sesleri bozuyordu sessizliği,
Silahlanıp çıkıyordu babam
İçimizi zifiri bir siyah,
Ve kan kokusu kaplıyordu,
Ve korku...

Ölüm ensemizde kol geziyordu.
Annem ağlıyordu.
Penceremden izli mermileri seyrederken,
Gece haram ederdi kurşun sesleri, gözlerimize uykuyu…
Güçtü yaşamak…

Silopi’de mi geceler çok uzundu,
Bana mı öyle geliyordu yoksa?
Akşam olunca saatler geçmek bilmiyor,
Ama yıllar su gibi geçiyordu.
Gidenler geri dönmüyor,
Ama her giden kalıyordu (!)
Gidenler ölmüyor,
En çok, kalanlar ölüyordu…

Siren sesleri geliyordu uzaktan,
Ve köpek ulumaları…
Üzerimize vururken ayın şavkı,
Kan damlıyordu gökyüzünde yıldızlardan.
Bana isabet etmiyordu belki hiçbiri,
Ama delip geçiyordu bağrımızı
Mermilerin çığlığı…
Gün ışıyınca koşuyorduk çoluk çocuk,
Boş kovanları topluyor,
Söylüyorduk;
Kürt-Türkmen, en sevdiğimiz türküyü...
Güçtü yaşamak...