Toprak uyur gibi görünür,
ama içi yankılarla doludur.
Bir yaprak düşerken,
bin yılın sırrını fısıldar.
Taş, sabrın bedenidir;
hareketsizliğiyle zamanı deler.
Her çatlak, bir hatıradır
gizlenmiş evrenin derinliğinde.
Sen sanırsın ki sadece sen düşünürsün,
oysa ağaçlar, köklerinden dua eder.
Ve rüzgâr,
varoluşun unutulmuş sesidir.
Kayıt Tarihi : 6.4.2025 04:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!