Yaşadıkça Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Yaşadık
Ça,
Alıştık acıya.
İstemeyerek soyunduk
Sevgiyi.

Yaşadıkça,
Boynumuz eğrildi,
Belimiz eğrildi,
Ağır, ağır unuttuk,
Dimdik yürümeyi.

Yaşadık
Ça,
Alıştık açlığa,
Açıklığa,
Balyozlar ağırlığıca ağırlaştı hayat.
Tüm günahını yüklendik dünyanın,
Bu asırda,
Ne dost, ne arkadaş,
Para,
Tüm acımasızlığını koydu ortaya…

Yaşadık
Ça
İnanın
Uzaklaştı yaşam,
Bizden,
Bize kalan,
Donmuş duygular,
Karanlık yarınlar,
Akşamlar boyu korkulu haber,
Ekranlar dolusu
Ölü…

Yaşadık
Ça
Yaşlandık da,
Tadımlık bir an’ımız bile olmadı,
Hep,
Tepeden bakanlara baktık,
Kinle,
Bu
Sunuz dedik,
Soysuz, sop suz,
Ve
Kansız olduklarını söyledik.
Akan,
Su
Dan
Bile kestiler nasibimizi,
Kuru iskelet olasıcalar,
Ne istiyorlardı bu topraklarda yaşayan halktan,
Çalışan,
Çabalayan,
Çalıştıkça acılı türküler haykıran,
Sıvacıdan, kalpçıdan, duvarcıdan…
Bir sürü cıdan…
İşçiler dolusu memleketim,
Fabrikalarında çocuklar,
Yollarında,
Vanlılar, Bitlisliler,
Kimsesizliğin hüküm sürdüğü bu topraklara,
Doğacak,
Karanlık köşeleri aydınlatan güneş,
Düşünecek,
Düşünce damarlarına zehir sıkılan,
Beyin,
Şaşa kalacak bunca zaman nasıl sabrettiğine,
El
Ayak
Ve
Beden içinde yürek.