Yarımlığın karanlık defteri

Günler üstüme yığılıyor,
sanki içimde bir yer çöküyor da
kimse duymuyor gürültüsünü.

Hayatta yarım kalmak…
bu, insanın en sessiz çığlığıdır.
Tamamlanmayan işler,
gidilemeyen yönler,
umudun son nefesinde sallanan
kırık bir sandalye gibi duruyor içimde.

Kendime baktıkça anlıyorum,
Ben eksik doğmuşum sanki.
Kimse tamamlamaya niyetli değil,
benimse gücüm yok
kalan parçayı yerinden kaldırmaya.

Zaman bile beni kenara itiyor;
takvimde düşen günler
benim adımı anmadan geçiyor.
Ne başladığım yol bende iz bırakıyor,
ne döndüğüm sokaklar beni tanıyor.

Her adımım yarıda kesiliyor,
her cümlem boğazımda çakılı kalıyor.
Biri içimden sürekli çekip alıyor
devam etme ihtimalimi.

Ve geceler…
geceler daha acımasız.
Karanlık, insanın eksik taraflarını
ışıktan daha iyi görüyor.
Gizlemeye çalıştığım bütün boşluklar
gecenin önüne seriliyor—
ben bile utanıyorum halimden.

Belki de hayatın asıl yüzü bu:
Tam olamayacağımızı hatırlatan
soğuk bir perde.
Arkasında bir şey yok,
ışık yok,
çıkış yok.

Sadece yarım kalanların
kendi gölgeleriyle yaptığı
bitmeyen bir hesaplaşma var.