Yarım Kalanlar Şiiri - Münzevi Zeyrek

Bir kelime söyledim,
Sen sustun.
İkimiz tamamladık,
Bir suskunluğu.

Gözlerin gitti,
Bakışların kaldı.
Ben seni değil,
Bakamadıklarımı anladım.

Bir adım atsaydık belki,
İki yalnız olmazdık.
Sen hep bir yerdeydin,
Ama ben orada olamadım.

Bir şey vardı sanki,
masa örtüsünün kıvrımında unutulmuş,
bir bardak kenarında kurumaya yüz tutmuş
bir cümle gibi.

Şimdi şehir suskun,
sokak lambaları bile anlatmıyor
geceyi.
Ve ben,
bir sigara dumanı kadar
varla yok arasıyım.

Duvardaki saat,
aynı saniyeyi döne döne yaşıyor.
Zaman ilerlemiyor,
sadece geçiyor üstümüzden.

Adını söylemekten korkuyorum artık,
çünkü her hecesi
bir eksilme bende.
Sesin ;
bir zamanlar içimi ısıtan o ses
şimdi yankı bile yapmıyor içimde.

Bir sokak var hatırlıyorum,
adım adım susarak yürüdüğümüz.
O kaldırımda hâlâ
birlikte yürüyormuşuz gibi eğiliyor gölgeler.
Ama hep sen önden gidiyorsun,
ben arkamdan geliyorum kendimin.

Şimdi ne sen varsın,
ne de sana söyleyemediğim o cümle.
Sadece eksik bir şiir kaldı geriye,
yazıldıkça silinen…
Ve ben,
bir daha kimsenin okumasını istemediğim
bir son mısrayım...