Yaren Şiiri - Bilal Karaman

Sebepsiz kaçmaların söyle neyin nesidir
Gönül denen testinin sabrı taşıyor yaren
Sensiz alıp verdiğim ölümün nefesidir
Hatıralar ağlıyor, aklım şaşıyor yaren

Senden haber almasam işte o an yastayım
Sanma gelip geçiyor, aşk ile savaştayım
Yoktan yana yokum ben, canlı ceset hastayım
Yokluğun dipsiz kuyu boydan aşıyor yaren

Ilgıt esen dem yeli çiçek çiçek tozarken
El âlem bir biriyle can ciğerken gezerken
Saçından tırnağına kalem seni yazarken
Bendeki kelebekler tora düşüyor yaren

Yokluğunla yaşamak öyle kötü bir an ki
Her şey uzak kaçıyor düşman kesildi sanki
Aşk bunun neresinde çaresizim inan ki
Canlı cansız her varlık, zehir kusuyor yaren

Dünyam sıkboğaz oldu bilsen nasıl dardayım
Cemalinden uzakta fezandayım zardayım
Mahşerin hesabında, sanki bir mezardayım
Yüreğim yangın yeri ruhum üşüyor yaren

Bilal’ın sevdasında aşk vardı dostluk vardı
Selam verip yoklasan kaybedecek ne vardı
Neden bitmez bu acı bak sonu neye vardı
Her gün yağlı bir urgan, beni asıyor yaren