yarasalar Şiiri - Nebil Feyzioğlu

Bir kayıp şehirdeyim kendimi arıyorum
Kaldırımlar boyunca her taşa soruyorum
İçimdeki kendimi yabancı sanıyorum
Tanıdık bir tek yüz var; kırık kaldırım taşı

Serseri lambaların loş aydınlığında
Uzuyor gölgem karanlıklara doğru.
Kapanırken gözlerim uyuklarken ayakta
O anda yastık olur kırık kaldırım taşı.

Ne bir nefes, ne de bir ses,
Loş karanlık sadece yarasalara kafes
Ne bir kul, ne bir carlı dertmerimi dinlemez
Sadece sabır taşı, bir kaç kaldırım taşı...

Seneler oldu belki güneşi görmeyeli
Kulaklarım pas tuttu duymadı insan sesi
Ömür mahkemesinin belki de son celsesi:
Celladım yarasalar, kefen kaldırım taşı...

1989