Yarasa Düzeni Şiiri - Kemter Abdal

Asfaltın altında,
Tavana asılı kalmış
Bir çocuk parkı gördüm:
Salıncaklar kanat çırpıyordu,
Kaydıraklardan
Gece bekçileri kayıyordu.
Üstümüzde,
Betondan bir gökyüzü
Yıldız yerine
Faturalar parlıyordu.

Son otobüs geçtiğinde,
Durak camında
Bir kara delik açıldı.
İçinden:
- İki işsiz genç
- Bir intihar mektubu
- Çürümüş bir emeklilik belgesi
Çıktı.
Saatlerdir bekleyen adam,
Biletini
Kader makinesine
Yakıştıramadı.

Süt kutusunun üstünde
"Son kullanma tarihi" yazıyordu:
"DÜZEN
2030'a kadar dayanır."
Bir kadın,
Fiyat etiketlerini
Yırtıp
Çocuğunun yarasına
Yapıştırıyordu.

Dikey değil,
Yatay büyüyordu şehir:
Zenginler
Yeraltına iniyor,
Fakirler
Bulutlara tırmanıyordu.
Arada kalanlar,
Asansör boşluğunda
Sıkışmış
Bir "çalışan ölü" ordusu.

Ben ki,
Bu şiiri
Metro inşaatında
Çalışırken yazdım:
Kazmayı vurdukça,
Harfler
Tünelin duvarına
Kanayan bir graffiti oldu.
Biliyorum,
Bu kent
Bir yarasa gibi
Baş aşağı
Uyuyor -
Ve uyandığında,
Hepimiz
Onun açlığını
Besleyeceğiz.