Yaramazlık Şiiri - Şerife Çoban

Bundan birkaç ay önce,
Ne çok da yaramazdım.
Kavga eder,cam kırar,
Yerimde duramazdım.

Bir gün komşuya gittik,
Annem çok tedirgindi.
Yaramazlıklarımdan,
Oldukça da bezgindi.

Komşuların evinde,
Ben yine camı kırdım.
Annem bana kızınca,
Bin bir türlü naz ettim.

Her yer oldu tarumar,
Sehpa kırık, cam kırık.
Suç bende değil dedim,
Sizin camınız çürük.

İnsanlar birbirine,
Öylece bakakaldı.
Gülsün mü ağlasın mı,
Bütün herkes şaşırdı.

Daha sonra anladım,
Yaptığım yaramazlığı.
Bir daha yapar mıyım?
Ben böyle haylazlığı.

Yaramazlık yapınca,
Herkesi üzüyorum.
Bir daha asla yapmam,
Artık söz veriyorum.