Yaralı zamanlar Şiiri - Taha Taha

---

Yaralı Zamanlar

Sevgili Zaman,
Beni en çok sen yordun…
Saatlerin suskun, günlerin yorgun, gecelerin ise gözyaşlarımla ıslanmıştı.
Ben büyürken sen eksildin,
Sen akarken ben yarım kaldım.

Gözlerimde taşıdığım binlerce hatıranın ağırlığıyla
Her sayfanda bir başka kırıldım.
Belki de en çok senin sessizliğin canımı yaktı…
Çünkü ne kadar konuşsam da,
Ne kadar anlatsam da,
Seni geri saramadım.

Biliyor musun zaman?
Bazen bir çocuk gibi başımı dizlerine koyup
Hıçkıra hıçkıra ağlamak isterdim sana…
Belki o zaman anlardın,
Kalbimdeki fırtınayı, gözlerimdeki yarayı.

Ama sen hep sustun…
Beni yaralı bırakan da buydu zaten:
Ses vermeyen, derman olmayan,
Ve hep ileri giden o acımasız gidişin…

Bugün bir mektup yazıyorum sana,
Belki de ilk kez…
Ne sitemim var ne de umudum,
Sadece yaralı zamanlarımı bırakıyorum satır aralarına.
Belki bir gün okursun,
Belki de okurken sen de biraz durursun.
Dur ki, ben de bir nefes alayım…

---