Yaralı Lugatın İzinde

Kırık bir kelime düştü dilimden,
Sesinde bir çağın hüznü gizliydi.
Sanki harf harf eksilmiş bir dua,
Bir lügat kalmış zamana küskün.

Eskimiş anlamlar, yorgun heceler,
Benzemiyor artık kendilerine.
Ne sevda eskisi gibi söylenir,
Ne de vefa…
Susar sözlükler bile sessizliğe.

Bir zamanlar "umut"tu en parlak mısra,
Şimdi yıpranmış bir yaprağın izi.
"İman" da dökülmüş, "aşk" da yitik,
Ve "insanlık", sadece bir benzetme artık…

Yaralı bir lügat taşıyorum içimde,
Her kelimesi sanki bir mezar taşı.
Fakat hâlâ ararım aralarında
Kalbime dokunan o eski bakışı.