Yaprak Şiiri - Gökhan Onma Ebuelfiya

Artık yoruldu kalemim, kalbim yazamıyor.
Gözyaşlarım hapsoldum gözlerinde, artık akmıyor.
Soldu çiçeklerim, ilkbahar bile can vermiyor.
Anlamadım; neden sonbahar, dalımdan kopardığı yaprağımı geri getirmiyor?

Bırakma, tut nasır tutmuş ellerimden.
Sesleniyorum bize, rotasını kaybetmiş bir gemiden.
Çıkamıyorum, müebbet yemişim yüreğinin hapishanesinden.
Çaldı bir hırsız misali sonbahar, yaprağımı kalbimden.

Bakma ne olur gözlerime öyle.
Yanında padişah, kral değil olsam; sefil bir köle.
Bulur muyum seni, sorsam gördüğüm her güle?
Kokunu değil, yaprağımı geri getirsin rüzgar — öyle söyle.

Seni sevdiğimi inan ki sana söyleyemem.
Israr etme ne olur, ben sensiz gülemem.
Sevip de seni bu şehri ikiye bölemem.
Anla beni, sonbahar yaprağım olmadan ben bu şehirden gidemem.

Olamam güler yüzlü, duygusal bir şair.
Beni bekliyorken kapkaranlık, zemheri bir kabir.
Kaldıramam, kaldırırsam başımı, seni sevdiğimi herkes bilir.
Ne olur sonbahar, bari bu kış yaprağımı geri getir.

Benzetemem ne kendimi Mecnun’a, ne de seni Leyla’ya.
İnan ki sen Leyla’dan daha güzel, ben Mecnun’dan daha âşık.
Sanırım, en az aklım fikrim kadar kalbim de karmakarışık.
Takma sen ey kış, sonbahar benden yaprağımı çalmaya alışık.

Sanma sakın şairim.
Yazmayı bile bilmeyen, ilimsiz, bilgisiz biriyim.
Ekim’in, Eylül’ün esen yeliyim.
Ver bana sonbahar yaprağımı, bu umutsuz şehirden gitmeliyim.