Ağaçtan yere düşerken yaprak,
sessiz sessiz ayrılıyordu.
Artık geri dönemeyeceğini bile bile,
son kez bakıyordu arkasına...
Hayat bulduğu yere veda ediyordu gözleri,
hoşçakal bile diyemiyordu dudakları,
düşeceği anı bekliyordu gözlerini kapatarak,
bırakıyordu rüzgar usul usul toprağa,
son bir cümle çıkıyor ağzından,
elveda....
Kayıt Tarihi : 30.9.2017 12:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
sonbahar bahaneydi aslında
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!