dünyanın sonbahar sarısına dönüştüğü zamanlarda, piyano sesi kadar beni huzurlandıran başka bir şey düşünemiyorum. ne yeni doğan bir bebek sesi ne uzun süreli bir özlemin sona ermesi.. hiç bir şey beni bu kadar rahatlatamıyor(hüzünlendiremiyor) .
o sonbaharın içine dalmak, dökülen yaprakların kapladığı o yollarda yürümek, ne üşümek ne üşümemek.. elini cebine sokup sanki biraz sonra ölme ihtimalin yokmuş gibi; zaman, dünya durmuş gibi; bütün günlük çelişkilerden araındırıp bünyeyi öylesine yütümek. hayatın ironisi; bu kadar basit bir şeyi yapamamakmış..
bak, işte yine başladı piyano. bu sefer çelloda yalnız bırakmadı onu. harika ikili indiriyor yıldızları yeryüzüne, bu sakin gecede.
tekrar bir sakinlik. tekrar bir huzur. sonra,
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta