Yansı... Şiiri - Öznur Karayumak

YANSI

İki şiir arası sus payı ölüm...

Titrek yıldız misali körfezin suyu
Yüzüm, ufkunda gölge oyunu
Ser verir de sır vermez
Dişler siyahı

Gök hanidir baş tacı
Boyun ziyneti, alın yazgısı
Nabzı, şah damarda tam…

Hasret sıkınca boğazı
Hüznün lâl taşı
Perde perde iner aydan
Med cezir misali
Deniz ile çoğaltır kendini
Kepengi vurulur sensizliğin
Aynasız kalır sürgün göz

Ağıtlar kesik kesik, ölgün ırmaklar gibi
Boğar acı sular
Ve şehrin göğü kanla ağarır
Sokağında, kan bedelim şarkılar
Can kemirgeni

İşte o an, türkü türkü dizilir gün gözün...
Pes etmez hiç aşk inancı
Kör kuyundan seni alır ve der ki
“Haykır! Yiğitçe haykır!
Sür atını eksik yıllar üstüne,
Dağıt kader yasını,
Kapat keder çağını”

Ve yaşamak!
Dingin deniz kuytusu, kanadın altı...
O vakit ki karası sinik aşkın!
Kıyın sıra ak gemisi akın akın
Yas diner ve siner göz buğusu

Varsın kurt sevsin dumanlı havayı...
Derdin dermanı gelişin ancak!
Ve eninde sonunda süresi dolan vuslat
Göğü karartarak
Çekilir şavkın
Gittiğin her şehir sancım...
Silinir çehrem denizinden
Ten dilim dilim
Can bileğli...

Hiç durmaksızın
Döverek yamacını
Gürzü dalgamın
Ufkunda doğar şafak!
Ki kızıl bir çemberdir...
Geç içinden,
Çevir aynanı yüzüme, yüzünden...

Öznur KARAYUMAK