Yanlızlığın Frekansı

Yalnızlığın Frekansı

Düşüncelerim, eski bir radyo frekansı gibi,
Cızırtılı bir sesle beynimi deliyor.
Kulaklarımda geçmişin uğultuları,
Unutmaya çalıştıkça daha da derinleşiyor.
Ne susturabiliyorum kelimeleri,
Ne de duymazdan gelebiliyorum sefil cümleleri.
Dertlerim, avuçlarımda sıktığım bir avuç su gibi,
Ne kadar sıkarsam o kadar akıyor.
Tutunmaya çalıştıkça hayata,
O, inatla avuçlarımdan kayıp gidiyor.
Öylece izliyorum…
Çaresizce.
Ağlanacak halime dev kahkahalarla
İnatla yine de gülüyorum.
Zaman, eski bir duvar saatinin sarkacı gibi,
Bir ileri, bir geri… bir türlü geçmek bilmiyor.
Delilik bu olsa gerek,
Her saniye içimde yankılanan bir çan sesi gibi.
Durdukça ağırlaşıyor,
Daha yorgun bir bedene dönüşüyor ruhum.
Gece, gri bir duman gibi odamda dolanıyor,
Yoldaş arıyor kendine.
Sonra kendi gölgemle konuşuyorum,
Kimseye anlatamadığım cümleleri
Duvarlara fısıldıyorum.
Yorgunum…
Uykum yok.
Sanki içimde bir şehir yanıyor,
Ellerim bağlı, gözlerim dalgın…
Sönmesini bekliyorum.

Mahmut Tuğrul AĞSU