Yanlış İnsan Şiiri - Burak Fatih Aydın

Hayır yanlış insanları sevmedim
O yanlış insan bendim
Zerre ders çıkarmadım yaşadıklarımdan
Hep en arkada oturan
Dışarıya ilk çıkan
Hiç umursanmayan
Yalnız çocuk bendim
Ben hiç kaybetmedim
Ben hep pes ettim
Çok yorulmuştum inan
Yoksa direnirdim
Tüm zamanları kaçıran
O bozuk saaat bendim
Elleri hep ceplerinde gördün mü
Gördün mü mahşer yerinde
Cehennem tutuşturulurken
Eğilip sigarasını yakan
O kul bendim
Dokunma bana dokunmayın nolur
Bu karanlık size fazla
Bu sessizlik bu durgunluk
Işıklarını söndürmekten geçtim
Umutlarını tüketmekten
En karanlık geceni ble kör eder
İçimdeki zifirim
Dumansız ateşten yaratıldığında
İblisinin odununda kül bendim
Korkuyorum, çok korkuyorum
İlişmeyin bana, üstüme gelmeyin
Sizin gibi gözü kara değilim
Yaklaşmayın bana, dönüp bakmayın
Cesaretle yürüdüğünüzde kenarında
O uçurumun dibi bendim
Dinleme beni dinlemeyin
Başımı dizine koymak istedim
Çok söz söylemek istedim
Kalmadı söylenecek söz
Kuruduğunda ağzı dili bedevinin
Su bile diyemedğinde
O karulan çöl bendim
İzahından yoksunum
Sorma beni, söylemeyin
İçi çürüyen, sözü tükenen
Sorgu günü mahşer yeri
Çıkıldığında huzura
Verilmeyen hesap bendim.
Denedim denedim
Umut ettim anılar biriktirdim
Boşa ki çabaladım
Hatıralar ki durur bende
Silip gittiniz, gülüp geçtiniz
Yıkıp yerle bir ettiniz
Çoktan unuttuğunda zihniniz
Hep hatırlayan ahmak bendim.
Dünya size sevgi sizin için
Anlamayın beni sevmeyin
Bilmem kimi kırdım
Bilmem neyi incittim
Çüfti yaratılırken her şeyin
Sürgündeki o it bendim
Sessizlik öyle sessizlik
Diller mi kulaklar mı kesik
Muhabbete durduğunda cümle mahluk
Musibet sayılan lügat bendim
Bilmeyin beni hissetmeyin
Ahengi bozan o ses
Bütüne uymayan o parça
Ait olduğu yeri bulamamak başka
Ait olduğu yer olmaması başka
Dizildiğinde renkler gökkuşağına
Çoktan solmuş o renk bendim
Tükendim, her seferinde tükendim
Çoktan bitmeliydi ısrar ettim
Anlatmak istedim belki
Belki anlaşılmak istedim
Sarmak değil sarılmak istedim
Zalimi, zulmü; gördüm bildim
Ettiğinin karşılığını bulurken insan
Hakkı sorulmayan o piç bendim
Soğuğu titretirken sizi
Kırbaçlanan o ayaz bendim
Acının ağırlığı neyle ölçülür
Hüznü tartan terazi nerde
Celladın vurduğu boyun bendim
Müebbet hapis de
Hallac’ı mansur’un derisi yüzüldüğünde
Ruhu sökülen mahkum bendim.
Denedim ve denedim
Fazla mı eksik miydim
Kırmadım, dökmedim
Herkes meskenini bulurken
Sokakta kalan berduş bendim.
Darmadağın yıkılan harap bendim
Ana-baba bulamayn piç, okşanmayan saç bendim
Yuvasız virane, sahipsiz hiç bendim
Kaderi de duayı da diledim
Emekleri yıkılan heba bendim
Buldumsa acı buldum yas buldum
Ayaklar altında çiğnenen eşik bendim
Azrail geldiğinde can almaya
Çürümüş ceset bendim
Üfürüldüğünde sur’a
Kopan kıyamet bendim