Gel gör
bin yılın fırtınasını,
yanıp sönen bir pırıltı,
kömür kırıntıları arasında
unutulmuş bir düş,
uykuları hayın,kayıp
Vakt-i zaman Ada-i Kebir (Büyükada -Prinkipos)
Prinkipos’un cilvesi
Kalbimi yakar gider,
Cıvıldaşır kuş sesi
Yar sinemi deler.
Ve ben buradaydım, seninle
çıldıracak bir yerde,
simsiyah yanlış bir yerde.
Anlatamam nasıl ıssız, karanlık.
Çaktığım kibritle
saçlarının siyahlığını gördüm
Kestiler düz yolumu git git dediler,
Küçük yaşta yaşımı çok incittiler,
Sadık hakkımı hiç helâl etmediler.
Benim vatanım şu doğduğum topraktır.
Kanatlandım köşe köşe hür dolandım,
Rûm-vü Türk’ün gülleri
Yılan çıyan içinde,
Kırk yıl gezdim illeri
Cümle âlem kan içinde.
Nedir bu kin tutmamız,
Gözlerindeki çağrı
bu günün şiiri oldu
ve serinlik sesin
akşamı uyandırdı hemen.
Sana adlar aradım
kısa uzun kelime kelime.
Şöyle bir ellerimi
karanlık göklere doğru yükseltsem,
kara toprağa ve gamsız insanoğluna bakan yüzümü,
umut gibi parlayan yıldızlara doğru kaldırsam,
insanlardan ayrılsam
ve çürümüş vücudumu,
Bir tutam çörekotunun sinen kokusu
geçmiş yılbaşılarına taşıtır beni
ve geriye getirir tüm mazilerimi
kıyıya vurması gibi denizin.
Ayakta duran tek şey
şu iki avare kumrundur Mesut pencerende sevişen.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!