Yanımda Kal Şiiri - Tolga Canarslan

Cümlelerim vardı; noktasız, uzun ve bitmeyen.
Şaraplarım kadehsiz, yollar bile çizgisiz.
Pusulası kuzeysiz, septumu güneysiz.
Masalları, uydurduğu minik elleri, büyük kalemi ve bitmeyen mürekkebi.
Dudakları zehirli sarmaşık, belli ki hayalet.
Allak bullak eden düşünceleri, kör kütük sarhoşluğu...
Ceza mı?
Yoksa hayata ödemiş olduğumuz kira mı?
Hayat mutsuzluğu öğretmiş şaire, şiir yazabilsin diye,
Kimsesizlik öğretilmiş yazara, romanlar yazması için,
Ruhsuzluk öğretilmiş, küfür etmesi umuduyla,
Bir de sensizlik var tabi, öğretilmesi en zor şey.
Ne küfür oluyor, ne roman, ne de şiir. Olduğu tek şey sonsuzluk, birkaç da boş şişe.
İçiyorum belli ki mehtaba, mantık kadar düz müsün?
Bilemedim,
Şimdi şişeye mi kızsam,
Sana mı?
Kendime mi?
Yansımam bulanık, nedeni dalgalarla boğuşuyor olmam.
Ellerimdeki taşlar kadar soğuk oluyorsun.
Zamanın bütünlüğü arıyor, nefes veriyorum.
Soğuk...
Bulutlardaki hüsran, yağmur olduğunda,
Sanki milyonlarca yıldız kayıyor gökten, umursamıyorum.
Havada buluşmayan o büyük, ağır yıldızlar yeryüzündeki bütünün temsili,
Uzaklık kadar kötü, yıpratmadan gözlerine sahip olmak.
Ellerim titrer, gözlerim bulanık bakar işte.
Çayım soğuk, şekersiz.
İzlediğin o son film, gördüğüm son rüyaya benziyor.
Sarılmak istiyorum çaresizce, abarttım.
Avuçlarındaki yaşam çizgisi kadar, DÜZ.
Kaderin kadar aptalım.
Belki bir umut, göz kapaklarına inen kar,
Üşümeni isteyen salak bir mucize.
Şarap kadar mütevellit.
Resimler kadar soluk olabilir.
Alışkanlığın gibi alaycı, donuk...

Kiminlesin? "Benimle kal"
Neredesin? "Yanımda olmanı istiyorum"
Nasılsın? "Beni bırakma"

Kalman, umuduyla.