Yanılgı Şiiri - Muhammed Ekrem Akova

Büsbütün bir kaya gibi bakmakta önümden
soğumuş ama kurak olmayan gözlerime.
Sanki sarsılmaz gibi onun sisleri tülden
ve hiçbir zaman kulak asmayacak sözlerime.
Bu uzun zaman vaktinde belki de hislerimden
bir alacak davası vardır bu rüzgarın eserken
ama hiçbir işaret yok estiği yaprak kentlerinden.

Darmadağın bir dimağ bu gece bende gözlenen,
öyle ki yapboz parçaları karışmış benliğime.
Varoluş acısı dese de gelip birileri gerilerden
hiç benzemiyor bu seferki kaybolmuş gençliğime.
Sanırım duman altı bu mabette tek başına bir beden
bir acıyı yoğuracak ki öylesine derinden gelen,
ses bile çıkmayacak bu defa bağırmak için içinden.

Kaybolmuş bu karanlığın lodoslu esintisinden
ilerlemek umulsa da bu gürültülü seferle
bazı işaretler belirir bacası tütmüş gemiden.
Mürettebat bile yorgun gezerken geceyle
benim ümidim kalmış mıdır bu sihirli emelden?
Bu puslu gecede demir almış maviliklere giderken
yol alır bazı düşünceler de hisleriyle ezelden
ve karışır karanlığa... Artık doğmayacak yeniden...

Kapkaranlık bir geceden, masmavi serin denizden
esen rüzgarıyla kendinden geçen bu yorgun beden;
sanırım tükendi zorlu yolda, sonu olmayan seferden
çıkamadı aydınlığa ama gözü arar ışığı hala güneşten...
Büyük bir yanılgıdır bu bakış ve umut duymak her şeyden
ama insan olmak gerektiriyor ümidi doğurmayı yeniden.