Yangın Yürekliler İçin Ağıt

"Ahmet Arif'e selam durarak başlıyorum şiire"

Nerede bir meşe kavrulsa,
Nerede bir çam çırılçıplak kalsa,
Nerede bir keklik, kor halinde kanat çırpsa,
Oralıyım ben, oralı olmalıyım!

Dumanın altında kundaklanmış orman,
Toprağın sesi, yanık türküler söyler şimdi.
Geyiklerin son koşusu, közlerde,
Sincapların yuvası, küllerinde...

Artık yeter!
Bu yangın gökyüzünü de yaktı,
Bu yangın yürekleri de yaktı,
Bu yangın vicdanları da yaktı!

Kaplumbağa kabuğunda eridi sabır,
Tavşanın gözleri, korkudan dondu,
Ceylanların izi, dumanla savruldu.
Adlarını say!
Say ki unutulmasın:
Karacalar, sırtlanlar, yaban arıları,
Leylekler, kırlangıçlar, endemik çiçekler...
Hepsi bir çığlık oldu, hepsi bir feryat!

Artık yeter!
Bu yangın gökyüzünü de yaktı,
Bu yangın yürekleri de yaktı,
Bu yangın vicdanları da yaktı!

Toprak ananın gözyaşı, dumanla karıştı,
Ağaçların son nefesi, rüzgâra karıştı.
Biz ise oturduk, seyrettik, sustuk!
Şimdi soruyorum:
Ne zaman sokaklara döküleceğiz?
Ne zaman "Artık yeter!" diye haykıracağız?

Nerede bir can ölse, oralıyım ben,
Oralı olmalıyım!
Olmazsam, insan değilim!