Yangın yegi yürekler... Şiiri - Murat Ülkü

​Yine bir sızı düştü gönül haneme,
Gecenin karanlığı çöktü sineme.
Nerdesin ey sabah, ne zaman doğarsın?
Canlar yanar, sen hep sisle boğarsın...

İçimde bir isyan, feryadım arşa.
Umutlar solarken, bu zillet niye?
Her adımda düşüş, her nefes yara,
Adalet nerede, ey yüce Mevla?

Çığlıklar yankılanır vatan semasında,
Kanla yıkanır mazlumun gözyaşında.
Oysa ki bir zaman, nurla doluyduk,
Şimdi viranelerden medet umduk.

Gözlerimde yaşlar, dilimde ahlar,
Yanan yüreklerde bitmeyen bağlar.
Kül oldu her hayal, her bir pırıltı,
Suskunluğa gömüldü her çığlık.

Bak, yine yükseliyor o zalim kahkaha,
Masum canlar düşer, dönmez bir daha.
Karanlık pusuda, çöktü her yana,
Bu bitmez çileye sabır mı deva?

Nerede o kudret, nerede o ihtişam?
Toprak ağlar şimdi, viran oldu İslâm.
Ah, bu hüsran, bu yıkım, bu ne zillet?
Tükendi umudum, bitti feraset.

Yeter mi bu acı, yeter mi bu keder?
Ey İlâhî Adalet, bu ne büyük kader?
Bir damla ışık, bir nefes olsun,
Bu bitmeyen zulüm, artık son bulsun!

Yine bir fırtına, kasırga gönlümde,
Esen her rüzgar elemle üstümde.
Bin parçaya böldü bu derin yaram,
Dinsin artık bu yangın, bitsin bu dram.

Gecenin bağrında bir yıldız ararken,
Umutlar sönüyor, gök ağlar derinden.
Hani o birlik, hani o dirilik?
Sadece bir enkaz, bir koca hiçlik.

Zulmün pençesinde can çekişenler,
Her nefeste bir kahır, her dem ölenler.
Feryatları boğulur bu sağır alemde,
Duymayan kalpler, körleşmiş elemle.

Nerede kaldı o şefkatli eller?
Kim saracak bu kanayan gönülleri?
Bir fısıltı duysam, bir ışık görsem,
Yeter artık, bu kâbus bitsin desem!

Ruhumda biriken bu dipsiz keder,
Ne zaman bitecek bu sonu gelmez sergüzeşt?
Yâ Râb, bu sessizlik, bu acı, bu hicran,
Yüreğimde açtı tarifsiz bir yara, bin zindan.

Bu karanlık tünelin sonu nerede?
Bir nefeslik umut yok mu bu yerde?
Kalbim virane, gözlerim yorgun,
Yeter bu ıstırap, yeter, yeter bu hüzün!

Ah, ey gaflet, bizi yuttun bir anda,
Şimdi can çekişir ruhlar bu zindanda.
Yeter mi bu ceza, bu azap, bu zulüm?
Bitsin artık, ey Mevla, bu sonsuz ölüm!

Ne bir ses, ne bir nefes, hep hüsran!
Bu yangın yerinde kalmadı derman.
Yıkılsın bu duvarlar, kırılsın zincir,
Ya Rab, son bir umutla bitsin bu zalim devir!