Yana yana Gitmiş Şiiri - Yakup Ferzan

İnsan en çok
Kendi hikâyesinde büyürmüş
Sözler eylemini yitir
Yürekler bükülürmüş
Mehlika yıkarmış Gözleri

Hayat,
bir imtihan degilmiydi ! mağlubiyet de olsa,
Kervan benim ,Yük benim degilmiydi..

Mum olursun bazen Gölgelerde yanarsın
Eriyip Gitsende İpi olursun
kuşkusuz ruhunda
Serdengeçti Umut Bitti dersin
İçin, için yanarsın, yanarsın..

///

İçine çekilmiş bir Gece kalır geriye.
Satırlara gizlemiş bir çocuk olursun
Kurşun ,kurşun dökülürsün yüreğine.
Mevsimlerden kışdır
Dışından yanar İçinden üşürsün
sonra unutulup gidersin Gidersin..

//
.
Mesele,
Seni çok seviyorum demek değildi !

Mesele
Gönlüne Güven olup
Liman olmaktı
Bir Ağacın gölgesinde büyüyen çiçek olmaktı

MeselA
ruhunda iz Olmaktı

///

Duydum ki Dün Gece
Uyumamış Gözleri İstanbul'un
Ay'ı saklamış,
Gökyüzünde yıldızlar,

Kız kulesi kadar mağrur
Kız kulesi kadar güzel

///

Dün gece, özlemiş gözleri İstanbul'un
Şimşekler olmuş
düşmüş hüznü yeryüzüne
Kırılmış o incecik kalbî ağlamış istanbul..

Giden yıllardan
Uzun yollardan gelmiş
Koşmaktan yorgun düşmüş bir tay gibi

Duydum ki Dün Gece,
Güneşi doğmamış İstanbul'un
Saklanmış gölgelerde
Boğazları yanmış tutuşmuş tükenmiş istanbul..

///

Sonra günlerden birgün
Adam / Kadın
Aynaya şöyle bir bakmış,

Biri de Beni
Kaybetmekten
Korkarak Sever mi Demiş..

Kırılmış işte..
Kalbinin bir kere aynası..

Dökmüş hüznünü yıkıntılara
yana yana GİTMİŞ