Yalnızsızlık Şiiri - Güray Özçiflikçi

Biz ne için yaşıyoruz bilen söylesin.
Doğarız güneş gibi doğudan, kimi belki ay gibi karanlıktan.
Hani üstünü örter gibi bir şeylerin.
Sonra geçeriz yavaş yavaş kıyısından serin, yârin,
Sonra yaranın, belki yaradanın.
Çiçekleri görürüz, kuru otları,
Görürüz hileli tartıda ağır basan gerçekleri.
En azından bir kez bile olsa yalan söyleriz dünyaya gelmenin yüzü suyu hürmetine.
Bizler için yaşıyoruz bilen şöyle gelsin.
Çıkıp "ne yaparsan yap kendine değil" desin artık biri !
Anlatsın bizlere her şeyin bizler için olduğunu.
Yaşadım diyebilmek için yaşadığımızı,
Sevdim diyebilmek için sevdiğimizi,
Ağladım diyebilmek için ağladığımızı,
Çektim diyebilmek için yüklendiğimizi,
Ve sırf "Ben" diyebilmek için zamanla birleştiğimizi, bizleştiğimizi, "Biz" olduğumuzu,
Sırf "Diyebilmek" adına, "diyebilmek" için sustuğumuzu.
İşte sırf diyebilmek adına tüm bu anlattıklarım.
Söyleyebilmek karanlığı ve aydınlığı,
Küfretmek yazıp silmeye,
İnsandan nefretini haykırmak bile yine insana,
Biz ne için yaşıyoruz bilmek...
Bizler için yaşıyoruz bilmek...
Kimse değilsin.
Yoksun.
Göreceksin...
Her şeye rağmen...