Yalnızlık ve Sükut

Ömrün vazgeçiş evresinde insan yalnız kalmanın lütufkar ve cömert yüzüyle tanışıyor.
Sükut ve yalnızlık ne güzel bir yeni varoluş
Uğruna adaklar adayıp gözlerinde kaybolma
Elinde tutup nereye olursa gidip geri dönmemek
Bütün dünyayı içimizdeki titrek bir tınıya feda etmenin
Karşılığı olmayan bir hayal kırıklığına büründüğüne şahit olduğumuz gün
Mezara gömülürken başımızın tahtaya çarpmasından
Ölen benmişim gerçekliğiyle yüzleşmek kadar acı ve elem dolu
İnsan insanın yalnız yarasına merhem olmuyor
Yaranın ta kendisi oluyor çoğu zaman
Üstelik bunu yaparken kanata kanata
Kanırta kanırta yapması
Ve olanları bir hayal köşkünde film izler gibi
Keyifle izlemesindeki kayıtsızlık
Mutlu sonla bitmiyor her yazılan şiir
Bir masalın baş kahramanı olmakta yetmiyor çoğu zaman
Yazgının belirsizliğinde en iyi yolun anlık hislerle
Masalı güzel yaşamakta yetmiyor
Vuslata bağlanmayan her yol menzilsiz
Sevgilinin kollarında gelmeyen her ölüm erken