Yalnızlık Ve Kayboluş Şiiri - Aysude Gül

Susuyorum yok oluşuna, yalnızlığıma,
Bugününe ve yarınlara.
Sessizliğe gömülüyor bir yanım,
suskunluğunda kayboluyorum.

Kimsesizliğime üzülüyor benliğim,
kayıplarda dolaşıyor gizliden.
Arayıp bulamadığım kimliğim,
sorgular başlıyor beynimde,
kendimle cebelleşme hikâyeleri.

Sonuç bulamıyorum, ne kadar uğraşsam da.
Neden, niçin, nasıl?
Bunları sormak neye yarar, kimse yok.
Kala kalıyorum yalnızlığın ortalarda,
çaresizlik içinde.

Yanımda bildiğim kimse kalmamış,
Ne zor günler atlatıyorum.
Bir avuntu dilime dolaşan;
geçecek geçecek

Ama hangi gün, hangi vakit?
Geceler mi anlatacak kaybolmuşluğumu,
yoksa sabaha varmadan sönüp gidecek miyim?
İçimde büyüyen sessizlik,
benden daha güçlü mü olacak?

Bir adım atsam olmuyor,
içimden seslensem?
Ya bir boşlukta kaybolur da,
hiç var olmamış gibi mi olurum?
Düşüncelerim, karanlığın içinde
kendine bir mezar kazıyor