Yalnızlık Ve Ben Şiiri - Yalnız Şair 4

Doğarken alışmışız biz sessizce ağlamaya. Gülmek yasakmış bize eskiden. Sevmek ise haram olmuş sevene. Kıymeti yokmuş aşkın. Yada bir değeri. Hani seven biri nerede şimdi? Yar diye biri yokmuş aslında. Herşey masallarda kalmış. Çocukken çok masumdu herşey. Şimdi öyle değilmiş anlıyorum. Yaşayarak öğrendim hayatı. İşte buradayım tek başına. Kendimle başbaşa. Bedenimle kalbimle ve ruhumla bir tutsak. Zincire vurulmuş hayallerim dualarım düşlerim. Yine ellerim bomboş ve avuçlarımda tuttuğum herşey kaybolup gitmiş öylece. Aldanmışım her seferinde. Seni sevmek için çok beklemişim. Zamansız ve tutarsız bir aşkın yolunu gözlerken. Pişmanlık ve gözyaşı bulmuşum her seferinde. Yeminler ederken sevmemek için. Yüzlerce tövbeyi bozmuş yüreğim. Yine kalmış öylece. Yarım eksik yanlış mutsuz ve üzgün. Mevsimler gelip geçmiş. Ne gündüzler ne geceler çare bulmuş derdime. Ay ve Güneş tutulmuş yine birlikte. Yıldızlar kayıp gitmiş gökyüzünden yeryüzüne. Yine bir fırtına kopmuş kimsesiz ve garip ömrümde. Bahçemdeki çiçekler solmuş. Bir umut ile beklerken seni. Haberin gelir uzaklardan. Zorla güzellik olmaz. Aşk olsun demişler. İlla ki aşk olsun. Kim istemez ki sevmeyi. Adam gibi özgürce ve sessizce. Herşeyi unutup gitmişim. Çaresi yok çarelerin. Sessiz ve suskun bir çırpınışlarım. Belkide kimsesiz ve içine kapanık. Yorgun ve bitkin ve uykusuz. Yakınlar uzak uzaklar yakın. Ve keşkeler yine bir tuzak. Zamansız ve mekansız buluşmalar. Yine ayrı kalmış kavuşmalar. Eksik ve yarım ve yanlış.