Yalnızlık Tapınağında Çarmıha Gerilenler

geceyi kalemimle oyup
tanrının yüreğine asıyorum
çok-gözlü körler el sallıyor bulutlara
-bulutlar ölü, diyorum,
-bulutlar…ölü…
gülüyorlar:
-insanlık da!

haykırıyor makine korosu:
-sevmiyoruz artık birbirimizi
-sarılmıyoruz hırstan başkasına.

şu eğreti varlığımla seyyahlar gibi
çarmıha geriliyorum yalnızlık tapınağında.
bin yanıp bin sönüyor gökyüzü
kalbimde mezarsız bir çocuğun ölüsü…
öğrenemedim nasıl yaşanacağını dünyada.

ya bir sese esir çocuklar da ansızın
kendisini kendisinden kurtarırsa