28.11.1998 İstanbul/Beşiktaş
Sokağımın adı yalnızlık.
Komşular mesken tutmuş dert köşelerini.
Ben ise derman bellemişim dert dolu mey şişelerini.
Kırmızı nasıl çalmazsa maviye, geceleri nasıl ısıtmazsa güneş içini
O kadar imkansız görünür huzur.
Mutluluk ise bir ekmek kırıntısı bu sokakta.
Ve biz aç köpekleriz aşk tasmasına bağlı.
... ve nihayet gelip çattı
Bir dilimi zehir zıkkım
Bir dilimi candan tatlı
Masallarla indi yere
Sebil oldu cümle hikâyelere
Kara kara kazanlarda kaynadi
Devamını Oku
Bir dilimi zehir zıkkım
Bir dilimi candan tatlı
Masallarla indi yere
Sebil oldu cümle hikâyelere
Kara kara kazanlarda kaynadi
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta