Yalnızlık hüsrânın ta kendisidir

Görmeliydin nasıl korkaktı yüreğim,
Hissetmeliydin gecelerdeki sızımı,
Belkide hissettin bilmiyorum.
Öyle bir geldinki müthiş yalnızlığama,
Dağ bayır bahçe donatıldı yüreğim.
Kırk yıllık et parçam bahar gülistan oldu.
Gecelerde göklere bakardım yalnız vakitlerde,
Bilmessin yalnızlık nasıl boğar beni.
Bilmessin nasıl korku verir kuytu köşelere gizlenenlere.
Yalnızlık bu yalnızlık hüsranın ta kendisidir.
Sen o kuytu köşeye taht kuran önder gibi geldin müthiş yalnızlığıma.
Unutturmalısın bu korkaklığımı.
Hissetmeliyim en derininden yüreğimin.
Artık ayrılık şiirlerine gücüm kalmadı,
bahar şiirleri uçsun isterim her yöremde.
Yeni bir çoğrafya işle her uzvuma.
Bu soğuk esen hınzır rüzgarlar ısıtsın bütün yüreğimi bir tebessümünle.
Acımalısın bu halime,hissetmelisin.
Unutmamalısın çünkü yalnızlık hüsranın ta kendisidir.
Hem sen o yemyeşil yaylalar vadiler kadar güzelsin,şiirlerin en can alıcı yerinde ışımalısın.
Öyle bir bakmalısınki,deryalar denizler kaybolmalı gözlerinin içinde.
Hissetmeliyim incecik işlenmiş bu cennet köşeyi.
Hem sen şafaklar ve ufuklar gibi olmalısın hüzün çöktüğünde yüreğime.
Yüreğim memleket sevgisi gibi bağlanmalı,
Sesin ateş çıtırtısı gibi huzur vermeli,
Anlamalısın çünkü yalnızlık hüsranın ta kendisidir.