Yalnızlık Şiiri - İbrahim Küçüker

Öyle sessizce ağladığım geceler oldu ki,
duvarlar bile beni duymadı.
Kendimi görünmez hissettim...
İnsan, bunca insanın içinde kendini niye görünmez hisseder ki?...
Sonra şah damarıma gitti istemsizce elim...
yokluk içinde kaybolurken BANA BENDEN DAHA YAKIN OLANDA BULDUM kendimi...
Sonra geçmişten bir ses yankılandı kulağımda...
"Onu tanıyan ve itaat eden zindanda dahi olsa bahtiyardır. Onu unutan saraylarda da olsa zindandadır, bedbahttır. Hattâ bir bahtiyar mazlum i'dam olunurken bedbaht zalimlere demiş: "Ben i'dam olmuyorum. Belki terhis ile saadete gidiyorum. Fakat ben de sizi i'dam-ı ebedî ile mahkûm gördüğümden sizden tam intikamımı alıyorum..." LÜTFUN DA HOŞ, KAHRIN DA HOŞ!”

Uzman Atıfhica/ Pacific