Yalnızlık Şiiri - Yusuf Şeyhun

Öyle yalnızım ki kalabalıklar içinde, kendi kalp atışımın sesiyle çınlıyor kulaklarım
Soluğumun sesini dinliyorum içimde fırtınalar koparken
Yalnızlığın şiddeti zelzele gibi vuruyor kafamın içindeki duvarlara sanki
Yalnızlığıma sarılıyorum geceyi kendime yorgan belliyorum
Korkup korkup insanlardan, kendimden bile bir hiçliğin ortasında bir hiçi aramak gibi bu yalnızlık
Kurtulması imkansız, kaçmaya mecali olmamış ve yorgun düşmüş gibiyim tam ortasında
Elimi attığım her kişi her şey ısırgan otlarına dönüp yakıyor canımı sanki
Bu korkulu yalnızlık ülkesinde hiç vatandaşı olmayan bir imparatorluk bu benimkisi