Yalnızlık Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Hüzünlendim yine bu akşam.
Çekip gideyim diyorum.
Şöyle ıssız ve sessiz yerlere.
Dinleyim kendimi rüzgar sesinde.
Gönül mu haklı izan mı doğru ?

Börtü böcekten baska kimse olmasın.
Dört mevsim çiçekler açsın.
Renk renk kelebekler uçsun.
Meltemle beraber yağmur yağsın.
Kendimi bulayım yağmur tanesinde.
Gönül mü haklı izan mı doğru?

Bir su başında abdest alayım.
Çınar dibinde divan'a durayım.
Sabahtan yatsıya yalnız olayım.
Divanda, divanda özümü bulayım.
Rekat rekat kendimi dinleyim.
Gönül mü haklı izan mi doğru?

Kuşkonmaz dalına yaslansam.
Isırgan otuna dilimi vursam.
Kuşburnu dikeninden terbiye alsam.
Ruhumdan bir sual kan revan içinde.
Gönül mü haklı izan mi doğru?

Çakıl taşlarından tek gözlübir dağ evi.
Uğur böceklerinden dost meclisi.
Çayır kuşlarının karanlığı delen sesi.
Akıl verse, ben karar kılsam.
Gönül mü haklı izan mı doğru?

Paranın, servetin pul olduğu.
Yaratılanın sadece yaradana kul olduğu.
Güçlü olanın güçsüze hor bakmadığı.
Bir alıç gölgesinde düşünmek istiyorum.
Gönül mü haklı, izan mi doğru?

Yıldızlar sela, okusun karanlıkta.
Güneş saf tutsun tabut başında.
AKÇA ay namazımı kıldırsın yalnız başına.
Gönül yalnızlık diyor izan son nefes.
Sinemi, sinemi delercesine bir ses.
Gönül mü haklı izan mı doğru.

06.05.2022