Yalnızlık Şiiri - Evren Dalgıç

Gözyaşlarım düşer kalem izime,
tükenmeye yenilirim.
Gözlerim bir hiç.
Güneş ayna olmayalı günler oluyor,
hasret yarası bu;
uzak gözlerin.

Kelle koltukta bir kaçıştır bu,
çırpınışıdır benliğimin yalnızlık.
gölgesiz bir düş'ün,
güneş yanığı yarasıdır bu.

Hani baktığında gözlerime,
gördüğün o ince parıltı var ya
o ışık karasının bir tek tanığı
ve sönmez kararışıdır bu...

yalnızlık....

(Ankara 2002)