Yalnızlık Şiiri - Kasım İpek 2

Ah şu yalnızlık,güllerle dolu bahçe gibi;
Ne tarafa doğru dönsem de nafile!
Hep dikenleri batıyor.
Yine de mor çiçekli bahar uğruna katlanıyorum.
Ah şu yalnızlık,ne kadar dikenlerle içimi acıtsa da,naif kokusuyla gönlümü sarhoşa çeviriyor.
Ah şu yalnızlık,o,hep sevdirdi bana;
Mehtap altında cigara içmeyi,
Mahzun gecelerin karanlığına düşüp meçhul yerlere gitmeyi,
Şemsiye kullanmadan yağmur altında yürümeyi,
Şiir yazmayı,kitap okumayı,kedileri sevmeyi,
Ateşin içinde pişen demli çayı,aynalarla konuşmayı...
Biçare aklım,gökyüzünde uçan kuşları seyre dala dala hep nadan kaldı.
Ah şu yalnızlık,diplomasız,kravatsız,elinde cigarayla ders anlatan öğretmen:
Çok şey öğretti bana.
Yalnızlık olmasaydı;
Cigaranın kötü bir şey olduğunu sanacaktım;
Kitapların benimle konuşacağına hiç şaşırmayacaktım,
Aynaların gerçek yüzünü tanımayacaktım...
Ah şu yalnızlık olmasaydı;
Nadan kalacaktım,her şeyden noksan olacaktım.
Ah şu yalnızlık,gül olup ne kadar dikenlerini ruhuma batırsa da;beni körpe kızlar gibi güzelleştiriyordu.