Yalnızlık Şiiri - Aylin Kılıç

Bütün seslenişler içimde intihar adımlarıyla kalkmışken ayağa,
Gözlerimin iklim gülmesinden geriye kalan;
Kırılgan ve edalı bir bakışta,
Masum yüzlü bir çocuğun gözlerine dokunurken gözlerim
İçimde nasıl da üşüdü yalnızlığım…
Aslında bu yalnızlık değildi, biliyordum...
Belki de senin gidişine bir ad koymuştum.
Geleceğini beklerken…
Büyük bir telaşta, bu beklemeye
‘’ Yalnızlık ‘’ diyordum belki de…
Fikrimde çatışmalar oluyordu her daim.
Yüreğimin grev odalarında, bir tek kalbim yasını tutuyordu.
Diğerleri bu aldanışı hayra bile yormuyordu.
Sonra;
Anlıyordum işte, gittiğini…
Artık gelmeyeceğini de.
Dudaklarımda senden kalan son sözü de biriktirip içimde,
Düşlerimi, sanki ayrılığın defterine bir daha yaz/ma/mak için bekliyordum.
Beklerken fark ettim ki;
Ne kadar az kalmışsın bende…
Ve adresi belli olmayan;
Belki de sınırları çizilmemiş bir coğrafyadan ibaretsin artık …
Anlıyordum…
Sendeki yitirmelerim yine çat kapı …
Oysa ne kadar çok yalanları yakmıştık;
Acıdan ve ayrılıktan yana…
Çoğu da masumdu aslında.
Namusumuzdu belki de
Söz vermiştik çünkü, biliyorduk…
Almış başını giden yıldızlar gibi değildin artık,
Ya da uçmasını beceremeyen bir serçe…
Sen; içimde en büyük uçurtmayı, en büyük hevesimi…
Ve bendeki seni de alıp götüren bir fırtına oldun…
Şu koskocaman yalnızlığı kalbimin haritası yapıp,
Tüm köprülerinde pimi çekilmiş el bombası olmak isterdim aslında.
Bu yalnızlık sensiz de yaşanır,
Seninle de,
Ve aslında seninleyken de…
Sensizlik adına…
Sevdiğim…
Sol yanına kar düşmezse;
Bil ki tükendiğimin apaçık resmidir…!

(Adım Aylin)