Yalnızlığın son evresi Şiiri - Kamile Ka ...

Evin karanlık en karanlık köşesinde çürümeye terkedilmiş bir çicek gibi yüreğim.

Öylesine yalnız, öylesine sevgisiz.
Varlığı ile yokluğu arasında hiç bir fark olmayan. Hatta nereye koyarsan koy fazlalık gibi duran.

Ortadan kaybolsam merak konusu bile olmayan.
İnsanlar sözlerini yüzüme tokat gibi çarparak, derinlerime kazıdığı bir değersizlik hissi bu.
Sevdikce sevme dercesine önğme serilen ihanet, vefasızlık resimleri.
Hevesle zamana karşı koyarak çıktıgım bu yokuşun sonunda güzel bir manzara hayaş ederken.
Dipsiz, karanlık bir uçurumla karşılaşmak.
En hazin sondu.
Emeklerimi bir kenara bırak, benim hiçe sayılmam ve hala aptalcasına sevmem.
Belki de benim kendimi değersiz görmemdi.
İnsan bir kere çıkmaza girdi mi, aydınlığa kavuşmak için her yolu deniyor.
Bu yüzden bu bıkkınlık hissi.

Şimdi bütün hislerimi yitirdiğim, herkesten uzak ve herkesin olmasını istediği gibi yok olma evresindeyim.
Gösterilmeyen ilginin verilmeyen değerin ve geç gelen bir özürün hiç birşey ifade etmediği o yerdeyim.

Artık gelseniz ne yazar zira mezar taşı çicekten ne anlar.