Yalnızlıgın Pusulası Yok

Alevlerin ortasında yapayalnız bir yasemin...
Bulutları dahı buharlastıran yalnızlıgın sıcagında basını egmeyen;
Ama korkunun soguklugunda tirtir titreyen
Ve umutlarımın nehirleriyle buyuyen kucucuk bir yasemin...
Onun bası goklere ulastıgında,
Ve benim yuregımde onun onunde diz coktugunde,
Onu duslerimin satırlarına gomecegim...

seni duslerimin satırlarına gomuyorum
Ve hayalını avuclarıma...
Sacların hayalınle aynı mekanı paylasamıyor ne yazık ki...
Yani o kırmızı saclarından bir teki dahi
avuclarımda degil su anda...
Ve benden sana tek bir hatıra bile yok...
Hatırlıyor musun?
Seni her defasında gozluklerını takman ıcın uyardıgımda
Bana canını acıttıkları ıcın takmadıgını soyluyordun...
Anlamıyor muydun?
Gozlerine hapsolmamam ıcın onlara ıhtıyacım vardi...
Ve ben gozlerının esırıyım sımdı,
Aynı sozlerıne oldugum gibi...
Kaybolan yalnızlıgı bulursan kaybetmis yuregımın kuytularında
O zaman yalnızlıgın pusulasının olmadıgını anlayacaksın,
Ve bir gun ınerken kırmızı saclarından ıcıne
Sakın ola ki kapını acma o haylaz cocuga...
Cunku muhurlu gozlerin yalnizlıgı degıl sadece benı tutsak
alabilir...
Dedim ya
seni duslerimin satırlarına gomuyorum
Ve eger orada beni beklersenü,
Hayat treninin son katarıylada olsa
Ben yine senin yanına geliyorum...

(25 ekim 1997)