Yalnızlığın Külünde Şiiri - Ferhat Gören 3

Bu gece uyumadım,
duvarın gölgesiyle konuştum.
Perde kıpırdadı — rüzgâr değilmiş,
içim geçmiş.

Bir hatıra çökmüş üstüme,
zamanın kaburgası kırılmış.
Bir yanım üşüyor,
diğeri yanmayı öğrenmiş.

Gökyüzüyle göz göze geldim,
benden sıkılmış.
Karanlık nefes alıyor,
beni içine çekiyor.

Kor gibi duruyorum,
ışık değil, içim sönüyor.
Nefes kül,
kelime yara.

Gözlerimi kapattım —
bir ses geçiyor içimden.
Ne adını biliyorum,
ne nereden öğrendiğimi.

Unutanlara benzeyen bir sessizlik bu,
yalnızlık değil; alışmak.
Köşede bir sandalye,
oturunca kendimi unutuyorum.

Camda ölü bir perde kıpırdıyor.
Kalbim, masada kalmış yarım -su.

Sabah doğuyor,
kim olduğumu sormadan.
Cevap vermiyorum artık,
çünkü cevap — bir kayıp demek.