Yalnızlığın Kıvrımları Şiiri - Serdar Aslan

Kıvrandırırken beni bu yalnızlık,
Ben usulca eskitirim köşedeki kalabalığı.
Ve gövdemi doğururum annemin örüntüleriyle.
Rüzgarı ekerim salt mavilik topraklara
saçlarını savursun diye gecede.

Ve ay söküğü bedenimi dikerim,
Güneş görmeyen odaların rutubetli soğukluğunda.
Anımsarım adını gecenin bir vakti,
Zamanın boyunduruğunda.

İçimdeki bu yalnızlık ağır ve kalabalık,
Tıklım Tıklım dolu.
Soluk soluğa düşler içinde,
Her yanından ben dökülüyorum.

Yalnızlık türüyor tenimden, gözlerimden,
Ve yavaş yavaş eksiliyorum.
Ay çalmış gecede,
Kıvrandırırken beni bu yalnızlık.