Yalnızlığın Doruk Noktası

Evlat edindiğim sevdamdı bu
Bilinmeyen bir alfabe ile yazdığım şiir ya da
Ölümü kavrayamayan bir çocuk gülümsemesi
Okyanuslara açılmayı bekleyen kâğıttan bir gemi ya da
Açamayan çiçek, yüzemeyen balık, uçamayan kuş
Tüm bunların ne önemi var ki gerçekliğimde?

Kapkara saçlarıyla belini kavrayan
ormandaki nehre benziyordu gözleri
Buğulu, acımasız ve tedirgin
belki de yaklaşılması tehlikeli vahşi bir hayvan
Canlı kalmanın ne önemi vardı ki mezarlığında?

Ben, sarp kayalıklarda sevdama yuva kurarken
O, pusu kuran eşkıya ya da acısına teselli arayan kah-raman
Sökülen dikiş, kanayan yara, akan kan
Yok olmanın ne önemi vardı ki sevişmenin tam orta-sında?

Kalbini çelik bir kasada örttüğü
süslü kelimelerle avutuyordu
Yalvarışlar, edilen yeminler, içi kızgın gözyaşı kazanları
yalnızca kapkaranlık ruhunu sarmalıyordu

Bundan sonra ağlamayacaksın!
Ağlamak gözlerine kurşun sıkmaktır,
uzun uzun yürümektir, hiç sonu olmayan bir yolculuk-tur
Eğer okuma yazman yoksa dilsizsen gerçekçidir ağla-mak

Sen iyisi mi
kurtul bu sevdadan
Yaşa kendi ebedi yalnızlığının doruklarında